SannQ - Van die dingen - Gedichten en Korte Verhalen

Citizen Q. Its in the heart

Rock 'n Roll. Het klinkt magisch. Na al die jaren is het nog steeds niet stoffig. En wees eerlijk, wie wil vandaag de dag nu niet een beetje Rock 'n Roll zijn? Ik heb het nu even niet over de muziek, maar over het gevoel van Rock 'n Roll aan zich.
Het mooie van Rock 'n Roll vind ik, is dat je het geheel naar je eigen maatstaven kan invullen. Er zijn geen regels voor wat Rock 'n Roll is. En tegelijkertijd is dat juist de regel. Het individu staat voorop. Durven zijn wie je bent.
Nou klinkt dit allemaal heerlijk en buitengewoon simpel. Maar schijn bedriegt. Er lopen hordes mensen rond die denken dat ze het snappen, en dat ze helemaal Rock 'n Roll zijn en vinden de rest van de mensheid niet meer dan kuddedieren op weg naar het slachthuis.
Koste wat het kost proberen deze mensen zich in een Rock 'n Roll-model te wringen om maar niet bij die kudde te hoeven horen. Ze doen zo hard hun best dat ze niet eens in de gaten hebben dat zijzelf ondertussen de grootste kudde van het menselijk ras vormen.

Wat doen ze dan? Nou, ze nemen mooie tattoo's of piercings, een hanenkam, verven hun haar in alle kleuren van de regenboog of dragen kapotte kleren, luisteren massaal naar de muziek die zij zo anders vinden dan de rest, steken hun middelvinger op of tekenen het symbool van anarchisme. Anarchisme. De helft weet niet eens wat het betekent, maar het staat wel stoer, zo'n A met zo'n rondje erom op je schooltas. Stuk voor stuk denken ze dat ze anders zijn. Maar wat ze doen is niks meer dan ordinair kopieergedrag. Bij een groep te willen horen. Dat wat mensen nou eenmaal toch prettig schijnen te vinden.

Iemand met bijvoorbeeld een piercing of een tattoo pretendeert 'anders te zijn' en 'zich te onderscheiden.' Goed, dat kan. Maar hebben die mensen niet in de gaten dat er op de wereld nog een paar miljard mensen lopen die ook zo'n gat door hun neus hebben of een plakplaatje op hun arm?
Ja, schoorvoetend geven ze toe dat ze dat wel gezien hebben, maar ook daar hebben ze een mooi antwoord op klaar, waar ik persoonlijk altijd kostelijk om moet lachen, zo niet bijna in mijn broek moet pissen. Ze zeggen dan: "Ja, maar ik was de eerste, toen ik er één nam, had nog niemand er één. Ik was de trendsetter." En dat zeggen ze dus allemaal. Alsof ze het onderling afgesproken hebben, zo van "kom jongens, we willen allemaal anders zijn, maar doen hetzelfde omdat we geen fantasie hebben, en als iemand er achter komt zeggen we gewoon dat wij zelf de eerste waren. Of ook wel, we verlinken elkaar, want ja, we willen toch niet bij een groep horen."
Maar als we even, samen met alle dames en heren met piercings en tattoos die beweren dat zij de eerste waren, terugkijken naar de geschiedenis, dan blijkt wel dat er een behoorlijke tijd geleden al iemand was die misschien wel met beide eren mag strijken. Namelijk Ötzi', de ijsmummie uit de Alpen, die zo'n 5350 jaar geleden leefde, had 57 tatoeages, ringen en een aantal piercings. Goed, en dan hebben we het nog niet eens over de Egyptische mummies, de Grieken en Germanen, de Afrikanen en Indianen gehad.

Hetzelfde liedje met bijvoorbeeld Kunstacademiestudenten. Veel jongetjes en meisjes die even niet meer weten wat ze willen en die gek willen doen en zich af willen zetten tegen 'de massa' willen naar de kunstacademie omdat ze daar, en ik citeer "eindelijk hun prettig gestoorde ik kunnen laten spreken." Kortom, een deel gaat er niet heen omdat ze creatief zijn, maar omdat ze dat graag zouden WILLEN zijn. En alle jongetjes en meisjes die het even niet meer weten gaan dan lekker met elkaar een groepje vormen (waar ze eigenlijk dus zo op tegen zijn, wat frappant!) en praten over alle intellectuele films en documentaires die je maar kan kijken. Lekker creatief doen en vaag lullen. Vooral dat laatste, want je moet natuurlijk niet laten blijken dat je er eigenlijk de ballen van snapt. Als iedereen zegt dat ze naar Man Bijt Hond kijken en jij zegt dat je RTL Boulevard ook wel geschikt vindt, is het in één klap stil. Wie was dat? Wie zei dat? Wie is die verrader in ons midden? En hup, naar de slachtbank.

Creatief doen en lekker vaag lullen is het motto dus, voor mensen die zo ontzettend graag Rock 'n Roll willen zijn . Zo ook van al die stoners die avonden achtereen met zijn allen gaan zitten lullen over hoe slecht de wereld wel niet is en hoe het beter zou kunnen. Stuk voor stuk vinden ze zichzelf de meest fantastische onontdekte filosoof ter de wereld, maar de volgende dag gaan ze allemaal weer naar hun baan en staan ze de hele dag achter een of andere lopende band.

Nou zou ik nog over zogenaamde krakers kunnen beginnen, maar na het lezen van bovenstaande lijkt het me wel duidelijk.

Kortom het lijkt allemaal een hele klus. Rock 'n Roll. Maar dat valt wel mee. Je moet gewoon niet zo moeilijk doen. Het klinkt nog zo pathetisch maar toch is het waar. Doe wat je wil. In je roze jurkje met hakken naar dat metalconcert gaan, In je metal outfit naar dat concert van Frans Bauer, kraken in kleding van de H&M, kijken naar de programma's die je wil, dat is pas Rock 'n Roll! Wat ik eigenlijk alleen maar wil zeggen is: Rock 'n Roll zit 'em niet in de kleren die je draagt of hoeveel piercings je hebt. Rock 'n Roll zit in je hart!